برای هیچ کس

برای نوشتهایم نمیتوانم خواننده ای بیابم اونقدر برای دلایلم منطق ساختم خودم هم باورم شده آخر منطق هستم اما توی هپروت هنوز خوابم توی خیالاتم غرق ام نمیتوانم به خودم دلداری ندهم که این بار حداقل شاید تویی باشد تا بداند این بار شاید شاید من اون ادم همیشه نباشم کسی بشوم که حداقل برای دو مرتبه نوشته های خودش را بخونه و بعد بگذاره توی وب لاگش این بار اگر بتوانم مرد همیشه نمیخواهم باشم میدونید دیدم سازم شکسته از غم سازم شده این بار بی صدا میخواهم بنویسم و بگوییم سکوت تو صدای من و فریاد او همه نواهایی هستند که از بعد اغازین رخت بر این دنیا کشیده اما بی اثر مانده در خیلی مواقع فقط توانسته یه رخت اونهم از جنس کاغذ برای این دنیا باشد اما نوشته ها چی آیا اونها نیز عاقبت همان رختها را خواهند گرفت میدونید به خودم امد هم باز که دارم بی اثر شدنم را با تمام وجود احساس میکنم و میدانم دارم مثل همه میشوم مثل تمام ادمهای که پیرامونم هستند و برای فقط حالشون تلاش میکنند و برای آتی برای نقشی که باید داشته باشند اصلا نمیخواهند خم به ابرو بیاورند شاید این بیماری مزمن این ادمهاست چیزی که همه دارند و نمیتوانند اون را تمییز بدهند از تن خودشان نمیدانم شاید تو راست میگویی من باز دارم بی منطق میگوییم باز دارم توی خیالات خود شنا میکنم و هر بار توی این شنا معتبر تر میشوم میدونم داری من را از اون ورای دیوارها میبینی و میدانید من و تو و هر مایی که در اطرافمون وجود دارد یه نوعی گرفتاره گرفتار تنش گرفتار افکارش و اصولش و یا در کل گرفتار محدودیه ای خود برای خود ایجاد کرده و بالطبع خود کرده را تدبیر نیست اما ایا میشود هر شب چشمک زدن ستارها را فراموش کرد زود خوابید تا اونها را نبینیم ایا میشود مثل تم بارون بر صورت اونهمه شقایق تلنگر بیدار باش بزنیم و باز خواب باشیم و باز دنبال ناجی باشیم این انگشتهای عصانگر دیگر به دستور من نیستند دارند ازته ماورای اعماق ونوشته ها خرفعایی مییابنند تا توی این دخمه باید درج شود کاش دوباره دخمه ای میبود تا من را به اون میسپردند تا روز یک روزمانده به رستاخیز و تا اون زمان من هم فراموش شده این دنیا نمیشم اما ایا واقعا این رخداد من را اثری میکنه تا با اون سیر تا سیاره های دوررادور جایی که اون ستارههای هر شب بیدار هستند ببرد"